Daar sta ik dan, ongemakkelijk in m’n toch wel iets te krappe trainingsbroek (of is het mijn iets te ruime lichaamsomvang?). Het is begin oktober als ik start met het Vitality programma, de vernieuwde versie van de Afvalrace die ik de jaren ervoor van een afstandje op social media had gevolgd. Ik nam me voor daar ooit aan mee te doen en bedacht meteen een paar excuses om vooral nog een jaar te wachten.
Maar dit jaar heb ik me aangemeld. Het eerste gesprek was leuk, het nieuwe concept van het Vitality programma sprak me aan. Geen focus meer op het afvallen, maar een focus op vitaal zijn (of worden dan toch). Vrij vertaald: met plezier in je leven staan, je goed voelen en uit elke dag halen wat erin zit.
Naast de wekelijkse progress fitnesstraining (lees: vreselijke spierpijnoefeningen) en de maandelijkse informatiebijeenkomsten (leerzaam!) kies ik voor de sport Tacoyo, want ik begin rustig aan, neem ik mij voor. (Valt dat even tegen…).
Intussen ben ik twee maanden verder. Het sporten is leuk geworden, mijn trainingsbroek past al iets beter en ik ontdek spieren in mijn lichaam op plekken waar ik ze nooit had verwacht. De eerste weken kon ik ’s nachts soms niet slapen van de spierpijn, maar alles voor het goede doel. Het eeuwige diëten heb ik afgezworen, ik geniet weer gewoon van een boterham met kaas, doe niet meer aan superfood of rare drankjes en alleen dat al zorgt dat ik me relaxter voel.
Sporten doet iets met je hoofd, met je zelfvertrouwen. Het zijn de kleine overwinningen waar het om gaat en die voor mij in ieder geval zwaarder wegen dan een paar kilo eraf. Ik heb voor het eerst in dik 20 jaar weer gerend. Ik merk dat ik een trap op kan lopen en nog maar drie minuten nodig heb (i.p.v. tien) om mezelf bij elkaar te rapen. Ik zie mijn contouren strakker trekken (al is dat misschien vooral nog wishful thinking).
Ik ben vooral trots op mezelf dat ik eindelijk van die bank af ben. En dat ik inzie dat je met al je excuses om niet te sporten of bewegen, vooral jezelf voor de gek houdt. Ik weet nu dat diëten niet werken op de lange termijn en dat het principe heel simpel is: je moet niet meer eten dan je lijf verbrandt. Ik begrijp nu dat acceptatie belangrijk is om frustratie te voorkomen. Allemaal wijze lessen! En dat alleen door twee maanden m’n sportschoenen aan te trekken en te bewegen. Ik kan het echt iedereen aanraden.
Cathelijne Scheepers
