Nu, daar sta je dan. Begin september te horen gekregen dat je slaapapneu hebt, en als een gek gaan trainen en op je voeding letten. Dat ging geweldig, natuurlijk hoor je dan; let op als er een stress moment komt ben je de klos.
Dus wat vermijdt je…… Juist stress momenten!
Maar om eerlijk te zijn, die kun je niet vermijden, die zoeken jou vanzelf op! Hoe je daar mee omgaat is jouw probleem…..of kracht. En daar wil ik Mark en Timo voor bedanken, om mij dat op het goede moment te leren.
Misschien gewoon toeval, dat ik van hen die les kreeg net twee dagen voordat Bert, mijn man, zijn heup brak. Toeval of niet, precies op tijd. Want alles staat op zijn kop, en je hebt in een keer weinig in eigen hand. Want om alles nog moeilijker te maken lag hij niet gewoon in Tilburg, of zoals ik in eerste instantie hoorde in Rotterdam. Nee meneer moest zijn heup breken in Amsterdam.
In de dagen die volgden ben je gewoon drie uur van je dag kwijt met auto rijden, en nog eens uren met wachten op informatie op tijden dat je gewend bent te eten en te sporten. Maar dat is nu allemaal voorbij, en ik heb het overleeft. Ik durf zelfs te zeggen, goed overleeft. Want buiten al het “slechte” eten. (Tussen aanhaaltekens, want wat is slecht???) Heb ik dit ook volgehouden. En daar bedoel ik mee dat ik niet als een kaarten huis ben ingestort door stress, vermoeidheid of pijn. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik nog veel aan kan in plaats van aan het eind van mijn Latijn te zijn.
Bert moet nog veel revalideren, maar ik kan door, hem helpen en bijstaan. Ik zeg nog niet dat ik alles aan kan…. Maar wel heel veel. Dus bedankt Timo en Mark voor jullie coaching, inzet en…. timing. We gaan nog even door, maar weet dat jullie nu al ontzettend veel voor mij gedaan hebben.
Mariëlle
